LINA
Dende
o seu casual primeiro encontro, convertíranse en inseparables. O seu pequeno mundo
era suficiente para atoparse a gusto e percibir sensacións ata ese momento
descoñecidas.
Lina,
como todos a coñecían aínda que o seu verdadeiro nome era Adelina, tiña once
anos. Era unha nena moi espelida, vivaracha e audaz, a pesares da escasa
comunicación que podía manter cos seus semellantes. Esto sucedía porque os
demais non estaban dispostos a adicar tempo a mirala, senón daríanse conta de
que a través dos seus expresivos e celestiais ollos, ela era quen de amosar os
máis sutís sentimentos.
Atopáranse
unha radiante tarde primaveral na que
Lina saíra a refuxiarse no seu lugar preferido, unha frondosa fraga que había
preto da súa casa. Os outros rapaces da aldea xogarían, coma sempre, ó fútbol e
as rapazas sentarían no banco da fonte que había xunto á igrexa a falar das
súas cousas. Lina sentía que era un estorbo, así que o mellor sempre era
desaparecer. No seu lugar secreto sentíase feliz.
Lina
corría ledamente tratando de seguir no seu vó a unha multicolor bolboreta que parecía xogar con ela. Canso de revolotear, o espectacular insecto pousouse
na ramiña duns arbustos e cando Lina se aproximou, para apreciar máis de cerca a
súa beleza e contar todas as súas cores, advirtiu que ó outro lado se atopaba un
desmesurado home, totalmente abstraído, sentado debaixo dun carballo e apoiado
no seu tronco.
Aínda
que Lina se acercou, o home parecía non saír da súa abstracción.
Tiña
un aspecto bastante desaliñado e a expresión da súa faciana era dunha profunda
tristura. Semellaba que o seu interese pola vida xa facía tempo co abandoara. Apoiaba
a súa enorme cabeza nunha das súas descomunais mans e coa outra facía riscos no
chan.
Levantou
os seus ollos e Lina percibiu na súa mirada unha inhumana soidade, moito máis
do que ela xamais sentira. Nese mesmo
intre douse conta de que sempre poderemos atopar alguén atrapado nun sufrimento
maior có noso.
Ó
ver que aquela fermosa rapaza se acercaba, o home estranouse. As veces que se
atopara accidentalmente con alguén sempre ocorría ó mesmo: berros,
carreiras,……. medo, angustia….El só pretendía poder manter unha pequena
conversa con outro ser humano! Oh, Dios!! pedía tanto?
Lina
observaba os debuxos que o home fixera no chan mentres el lle preguntaba o seu
nome. A rapaza non respondía. Parecía ausente. Quizais o medo a paralizara e
enmudecera, foi o primeiro que pensou.
Con
todo, a nena sentou ó seu lado. A proximidade dun ser humano era algo bastante
descoñecido para el e dubidaba que facer. Tiña medo de que algún xesto ou
movemento asustara á rapaza así que permaneceu quieto e calado, esperando non
sabía certamente o que.
De
súpeto sentiu o calor dunha man que trataba de acariñar dulcemente a súa. Esa
sensación non a esquecería nunca. O seu corazón, ata o de agora endurecido coma
unha pedra, dou un brinco no seu peito e parecía emprender un aloucado galope.
Endexamais ninguén lle fixera sentir tanta tenrura. As súas miradas
entrecruzáronse e un leve sorriso apareceu nos seus beizos. O home comprendeu
que non sempre son necesarias as palabras, que podemos expresar sentimentos
moito máis profundos con tan só unha mirada, un sorriso, unha caricia… Unha
bágoa deslizábase paseniñamente pola súa face. Facía tanto que non era sequera
capaz de chorar!!
Lina
pasoulle o seu diminuto dedo pola cara para secar a súa bágoa e nos seus ollos
o home poido ler unha mensaxe: “Nunca máis estarás só, eu serei a túa
inseparable compañeira”.
Sempre
que tiña tempo, Lina corría á fraga para atoparse có home. O lugar de encontro
sempre era o mesmo, o carballo onde un día se coñeceran.
Tódolos
animais da fraga eran ledos testigos da súa amizade e compartían con eles
deliciosos momentos. Non facían falla as palabras. Lina non as escoitaba e a
duras penas as pronunciaba, pero non eran necesarias; ela podía expresar moito
máis cos seus ollos, coas súas mans, coa súa tenrura e aquel inmenso home
percibía todo o que ela lle manifestaba grazas ó xigantesco corazón que posuía.
UN FERMOSO E TENRO COMEZO, GRAZAS A JULIA!!
UN FERMOSO E TENRO COMEZO, GRAZAS A JULIA!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario