Etiquetas

24/5/13

Cinco amigos únicos.



CINCO AMIGOS ÚNICOS
AUTOR: Victor Piñón
Curso: 3º primaria.

         Hai moito tempo houbo un mamut chamado Cornos. Tiña cinco amigos: Blas, Dani, Carlos, David e Álvaro.

         Un día Álvaro preguntou:

-A qué xogamos?

Cornos respondeulle:

-A o mamut máis rápido.

Pero Cornos esqueceuse de que Carlos e David non eran mamuts, senón que David era un dente de sable e Carlos un perezoso.

Carlos dixo.

-Xoguemos ás carreiras.

Todos respondéronlle_

-Ben, ben, xenial!!!!

Facendo a carreira atoparon unha cova, onde estaban pintadas figuras iguais ca eles!

A o escapar, uns caernícolas atraparon a Cornos.

Carlos dixo:

-Qué facemos?

David respondeulle:

-Rescatalo!

Todos dixeron:

-Imos alá!

Foron a cova, pero non estaba!

Os cavernícolas fóranse á montaña para comer a Cornos.

Cando ían comer a Cornos, Carlos, Dani, David, Blas e Álvaro interrompíronos.

Álvaro soltou a Cornos, cona axuda dun neno cavernícola e díxolle:

-Grazas.

O clan do neno cavernícola castigouno.

Cornos invitounos a cear herbas, carne e demáis.

Todos dixeron:

-Ben, ben!

Álvaro dixo:

-A cear, a cear, que ben, que ben, que ben, xenial, xenial, xenial, fabuloso, que fame teño, ben, ben, xenial, que fame!!

Carlos dixo:

         -Tranquilo, tranquilo, quieto e quieto, espera un pouquiño que igual te quimas, así que podes tranquilizarte.

Todos comeron ben menos Álvaro que vomitou tres veces seguidas, non esperou e quimouse un pouco a trompa.

         E todos dixéronlle que iso pasoulle por non esperar un pouco e ser un mamut un pouquiño parvo.

Quedaron durmindo toda a noite tranquilos menos Álvaro que berraba ai, ai, ai, que dolor!. Por favor, por favor, que pare xa!. Por favor, por favor, por favor!

Dende ese día, Álvaro fíxolle máis caso a Cornos.

15/5/13

O susto dos cavernícolas.

Autora:   Inés Jerez López
Curso: 1º primaria.

Érase unha vez dous cavernícolas que camiñaban polo monte unha tarde de treboada con moitos lóstregos e tronos.

De súpeto unha luz caeu nunha árbore seca, era un lóstrego, que fixo que a árbore empezara a arder.

Os cavernícolas, que se chaman Nes e Mape levaron un susto moi grande ao ver o lume. Nunca viran nada como iso. Nunca viran o lume.

Como non sabían o que era, tocáronno e quimáronse as mans. Entón empezaron a gritar e saltar coma tolos.


¿Sabedes o qué fixeron?

Foron ao río e metéronse na auga.

E colorín colorado este contiño rematou.


                        

Tres amigos primitivos.

Había una vez, na época prehistórica, un home que vivía só nunha pequeña casiña feita de pedra. 

Chamábase Limbú, e tiña tres amigos moi especiais: Rolo, Nilo e Lúmino. Para él o máis importante era Lúmino, que sempre estaba disposto a facerlle un favor ós demáis. Con estes tres gustáballe ir a recoller froitos, a cazar, e a facer longos paseos falando entre risos.

Un día cando xa o día estábase amancendo, Limbú decidiu ir a avisar ós seus amigos, Lúmino non aparecía.

 Os tres amigos que quedaban foron a buscar a Lúmino polo escuro bosque. Ao longo do tempo conseguiron atopar o seu colar e a súa lanza diante dunha cova. Os tres entraron, pero había un feroz oso moi grande e salvaxe, e iso lles impedía salvar a Lúmino.

Os tres saíron da cova e cun pau fixeron un plan na area. Éste consistía en facer máis lanzas con pedras e paus e lanzarllas ao oso en EQUIPO. Así foi, e cando o mataron viron a Lúmino inconscente, pero non estaba morto. Leváronno a súa casa e ao final púsoxe ben. Éste deulle as grazas aos séus amigos por salvarlle a vida.

                        Raquel Vázquez Rodríguez (4º primaria)

O neno e o laberinto.

O NENO E O LABERINTO
Autor:   Kélvar Castro. 
Curso: 6º Curso

    A porta do castro abriuse, e dela saíu un neno chamado Owen. Era o fillo do xefe do poboado castrexo “La Subidá”. Este poboado estaba enriba dunha montaña de Galicia, e dende alí podíase ver o val que daba a praia, onde o seu pobo collía lapas e mexilóns además de peixes.

    Owen tiña doce anos e como fillo do xefe iniciara o seu adestramento para sucedelo cando fora preciso.
Owen saudou a súan nai, que estaba diante do castro preparando as tortas de pan que se facían coa fariña de landras e que xunto ao leite das ovellas e cabras sería o almorzó da familia para comenzar o día.

Na súa familia había catro fillos, Owen era o primoxénito por iso tiña que asumir o liderato cando fora a súa hora, pero no fondo o que máis dexesaba era ser gravador de pedras.

Colleu a súa cesta e correu cara a praia que daba o oeste, onde o druida e o seu aprendiz  tallaban pedras ata que se metía o sol. Xa había unha rematada que tiña o nome de “Pedra dos Mouros”. Èsta xa fora tallada polos seus antepasados. Sigilo, o druida, nomeara a pedra que estaba traballando como “A Pedra dos Campiños”, pero había outra rocha na que aínda ninguén grabara nada. Alí era onde Owen tiña pensado tallar os seus debuxos. Owen xa sabía como chamarlle a esa pedra “A Pedra do Laberinto”. Nela grabaría uns signos que perdurarían moitísimos anos, tantos que nunca podería imaxinar. Nela quedarían as pegadas do pasado.




                         

En eterna gratitude.

    Na antiga prehistoira unha nena xogaba cun mamut pequeño que en día choraba.

    O salouco da nena, o salouco do mamut, a amizade da nena, a dulzura do mamut. 

    Na prehistoria vivían en eterna gratitude.

                      Rocío Abad. 2º primaria

Laia e a súa familia.

    Había unha vez un pobo chamado “A Cova dos petroglifos”. En ela vivía moita xente e os xefes tiñan tres fillos: unha era Iza, que era a máis nova e apenas tiña dous anos de idades, logo ía Track que tiña dez anos, e a máis vella era Laia, que tiña doce anos. Laia tiña unha gran afición a trepar pola colina que tiñan preto da cova onde vivían.

    Tiñan a cova chea de petroglifos.

    Trak tiña unha gran afición a durmir.

    Iza non facía gran cousa, era un bebé.

Tamén á esquerda da cova había unha Praia chea de lapas, peixes, etc… que recollía a xente do poboado, pero Laia nunca quería ir coa súa familia. A ela gustáballe quedarse co seu pequeño moniño que se chamaba Puk e o quería moitísimo, pero os seus país desexarían que fora con eles, pero ela rosmaba, e o seu pai que era moi protector, non quería que lle pasara nada a Laia.

Esta é a historia de Laia e a súa familia.

                            India Castro. 2º curso


14/5/13

Fai miles de anos...

Fai miles de anos, unha tribu de supervivintes da guerra polo ouro, propuxo ter moito ouro e moitas covas, e puxéronse en marcha.

Fixeron plans para atacar aos “ricos por sangue”, e a súa estratexia foi de noite sorprendelos roubando as súas armas e atacalos. O malo foi que un oso apareceu unha cova e todos escaparon. Os xefes lanzáronlle pedras e lanzas, pero foi inútil. Entón, correron e correron e había dous camiños e os dous xefes dividiron aos seus homes e seguiron.

Os “ricos por sangue” atopáronse con outro oso e o mataron con unha pedra afiladísima, escarvaron na terra da cova e atoparon unha pedra preciosa e o xefe a puxo na súa cabeza e os outros homes enfadáronse e fixeron unha pelexa con mortos e xa solo quedaron dous.

A outra tribu encontrou a saída, pero tiveron compasión e foron a polos “ricos por sangue” que tras por un derrumbamento morreron os dous que quedaban. Cando saíron da cova encontráronse con once tribus xuntas decíndolles grazas e máis grazas, porque eles pensaban que habían matado aos “ricos por sangue”
E dende entón a tribu chamouse “os reis das covas” e fixéronse os xefes supremos.

                        Breixo Vaquero Cantón (4º primaria)

La historia de Cazamejor.

Hace muchos años, había una familia prehistórica que tuvo un hijo  que quería ser el mejor cazador de los prehistóricos. 

De pequeño quería ir con su padre a cazar, pero el padre le decía que no. El niño quedaba en la cabaña con su madre jugando a tirar lanzas y tenía buena puntería. 

Con el paso del tiempo el niño se fue convirtiendo en un hombre y también mejorando su habilidad de tirar con la lanza. Un día, el padre fue a cazar y se le escapó la presa. 

Al día siguiente el niño le dijo al padre que él iba a cazar y el padre le dijo que sí, pero que estuviese apartado. El padre tenía a la presa ya vigilada, pero de repente fue corriendo hasta un lugar muy cercano al niño y entonces éste con su lanza lo mató. 

El padre no creía que un hombre joven lo matara y le puso como apodo “Cazamejor”.

                                Damián Vilas (6ºprimaria)

Bubú o aventureiro.


BUBÚ O AVENTUREIRO

En tempos da pedra, en momentos que non estabas ti, nunha caverna vivía, un meniño chamado Bubú. 

Bubú era un cromañón pequeño e forte que cando se aburría facía unha das súas escapadas en busca de aventura, así que decidido foi escalar unha montaña onde ó chegar arriba atopouse cunha serpe das malas, malísimas e gordas, gordísimas. 

Naquel intre tiroulle unha pedra con tan boa puntería que a rematou instantáneamente. Bubú non podía crer a súa sorte e decidiu ir a celebralo na caverna dos seus pais. 

Como a viaxe de regreso era moi longa e perigosa, Bubú tiña medo, pero armouse de valor e marchou coa serpe nunha bolsiña de pel de cebra que lle regalaron os seus país xunto cunha lanza moi ben afiada, e menos mal, porque de súpeto encontrouse un mamut ferido ó que non se atreveu a matar porque viu o seu propio reflexo nos seus ollos e deulle pena. Decidiu cúralo e levouno consigo, ademáis, serviulle para moito.

Logo seguiu a viaxe montado no mamut que estaba en débeda con él por salvarle a vida. De repente un sable apareceulles diante, queríaos comer!. Bubú baixou do mamut e tirou del para que fora máis rápido ya que a súa ferida non curara de todo. Os dous compañeiros lograron despistar ao sable e cando ó fin chegaron á caverna dos seus país, viron que estaban rodeadas de hienas famentas que encanto cheiraron a bolsiña de Bubú tiránronse a por ela. Bubú lanzoulles a serpe venenosa que cría xa morta e que en realidade estaba inconsciente. Encanto se viu libre e atacada polas hienas, mordeunas e acabou con elas.

E así é como remata esta aventura: Bubú sen serpe; os país cunhas boas pezas para asar; comen o asado; a Bubú regálanlle outra bosiña de pel cunha caracola dentro: e coas cinzas da leña decoraron as paredes da súa caverna coa incrible aventura do seu pequeno gran Bubú.

Haaah, por certo, agora xa non eran tres, senón que tiña unha nova mascota: Berni o mamut.

                        Cristina Sanz Acuña   (4º primaria) 

Poesía: el mamut.

EL MAMUT

El mamut se llama Lulú
Lulú se llama el mamut.
Lulú fue a las montañas
Con sus amigas las arañas.

En el lago vio un pato de
Color pálido.
Y sus amigos fueron
Con Soraya a la playa.

Soraya es una mamut
Y es amiga de Lulú.
¡Qué pena, dice Soraya!
Porque se ha olvidado
Su muñeca Tataya.

Llora, llora y más llora.
De tanto llorar, sonríe
En la prehistoria.

                                    Óscar (3º primaria)

Poesía: Na Prehistoria.


Na prehistoria
Existiron homes que pasaron á historia,
Que cazaban,
Que inventaban.
No cambio de estación
Os cromañons cambiaban de situación.
Na hora da caza
Sempre levan unha maza.
Uns os poden domesticar
E outros os teñen que cazar.
Na extinción
Empezou a humanización.

                   Sergio (4º primaria)


El mamut de Conrak.

EL MAMUT DE CONRAK

Había una vez un niño llamado Conrak que tenía ocho años. Le gustaban mucho los mamuts y deseaba tener uno algún día.
Conrak iba a cumplir nueve años y como siempre, tenía que pedir los deseos antes de soplar las velas. Cuando adornó la caverna e invitó a sus amigos, empezaron a pasarlo en grande. Su madre le regaló un collar de dientes de sable, sus compañeros, una camiseta de piel de cocodrilo, una pulsera, comida y una tarta de chocolate con frutas silvestres, a la cual le pusieron velas de colorines. Cuando Conrak iba a soplar las velas, se acordó de los deseos y muy decidido pidió un mamut.
Dos semanas después de su cumple, Conrak iba paseando por las praderas de Santa Tecla cuando encontró una bola peluda y pequeña. De repente asomó una trompita marroncita. Conrak se dio cuenta que era un mamut bebé y que estaba huérfano porque al lado de la cría había una madre mamut muerta. Conrak se llevó al animal y prometió que lo cuidaría hasta que fuera grande.
Conrak y el mamut hicieron un vínculo muy grande.
                               
                                    Paloma Blanco (5º primaria)

El pequeño Neandertal.

TÍTULO: EL PEQUEÑO NEANDERTAL
AUTORA: Celia Losada Moledo
CURSO: 6º primaria

    Érase una vez, un pequeño Neandertal llamado Pepe. A Pepe no le gustaba la caza, pero su padre “Ojo Ciego” insistía en que tenía que cazar.
 
    -¡Pepe! –decía- no lo podrás evitar. Debes cazar, para que cuando yo no esté, puedas alimentar a la familia.
 
    Pepe, desanimado, se iba a la cueva donde se imaginaba estar siempre caliente, protegerse los pies, tener comida sin cazarla o recogerla de sitios arriesgados, etc.
 
    Todo el mundo pensaba que Pepe era un completo inútil. Que coger la piel de los animales para vestir y calzarse no servía para nada. 
 
    Un día Pepe, harto de los insultos, fue a ver al actual hechicero “Alma de Hierro” y le preguntó:
 
    -¿Qué puedo hacer con mis ideas? ¿Quién las puede aceptar? ¿Y a mí?
 
    -Dentro de cuatro días aparecerá gente distinta a la que le gustarán tus ideas.
 
    Pepe se paso los cuatro días siguientes sin comer, inquieto.
 
    Por el horizonte vieron un grupo de personas diferentes. Ansioso e intrigado, corrió hacia ellos y pudo ver con gran asombro, que sus ideas ya eran realidad para ellos. “Vestían pieles, sus pies estaban protegidos y en unas cestitas había frutas y verduras”.

    Por fin, su tribu, dejaría de verlo como un loco vago y casarían de presionarle para cazar.

                              

Hace muchísimos años...

Hace muchísimos años atrás, antes de Cristo, existían los cavernícolas que eran personas que vivían en cuevas. 

Un día en que los pájaros cantaban, las nubes dejaban aparcada la lluvia y las flores de los árboles iban convirtiéndose en frutos, una cavernícola llamada Lucía y un cavernícola llamado Miguel se enamoraron. 

Fue verse y surgir la chispa del amor. Se hicieron novios. Cuando les contaron a sus respectivos padres que estaban enamorados, éstos los encerraron durante dos años porque no querían que sus hijos fueran los novios de sus enemigos, ya que siempre les robaban el territorio. 

Miguel y Lucía lloraban sin parar y tanto lloraron que inundaron sus cuevas. La inundación hizo que los padres de Miguel se trasladaran a otra cueva. Cuando iban a liberar a su hijo, él se escapó corriendo, aprovechando un despiste de sus padres. Y fue a rescatar a Lucía. Al final estaban tan enamorados que decidieron mostrar su amor teniendo hijos.

                            Silvia Vilas González (5º primaria)

Conto: A viaxe ó pasado.



Un fermoso día de verán uns nenos llamados: Xoan, Marcos, Anastasia e Elena, emprenderan a prevista viaxe ó pasado.

Nesa viaxe descubrirán a tarefa que lles mandara a titora. Buscaron o que é un dolmen primitivo e tamén foron ver os petroglifos, que lles sorprenderon ao ver as figuras xeométricas que se agochan nesas pedras. 
 
A historia comenza deste xeito, ao acabar primaria, os nenos fascinados pola viaxe ao tempo da prehistoria, foran a ver ó profesor Paco. Él era quen lles conduciría á prehistoria, ó pasado. Sen ninguna interrupción explicoulles qué era un dolmen: un dolmen é megalito de laxas colocada sobre unha ou varias pedras. Resumindo, é onde se poñen ós mortos.
 
Os nenos abraiados pola paisaxe na que estaban da prehistoria acumularon os nervios. Ninguén atopara os petroglifos e tampouco os dolmens. 
 
Nun intre, Marcos e Xoan descubriron abariados un domen. Nel había un prehistórico troglodita. Estaban fascinados, por iso escribiron a información acumulada. 
 
Ó acabar marcharon a casa e todo saíra ben. Un dez a cada un.

                        Carmen Mª Abad Acuña (4º primaria)

Poesía: A Prehistoria.

A PREHISTORIA

A prehistoria
É unha historia
Moi grandiosa
E fabulosa.
Inventaron as lanzas
Para non comer só prantas,
Animais deben cazar
Para se alimentar.
Os prehistóricos
Non tiñan periódicos
Con debuxos nas paredes
Comunicábanse entre eles.
Evolucionaron de facer zume
E inventaron o lume
E coas súas invencións
Atoparon coas solucións.

                                        Lara R. P.

En tiempos de la Prehistoria.

EN TIEMPOS DE LA PREHISTORIA

Soñé que había nacido
En tiempos muy, muy lejanos
Que vivía en una cueva
Hace un millón de años.

Montaba en un mamut
Y era un mono mi aliado,
En una cueva vivía
Hace un millón de años.

Con mi lanza cazando y pescando
En medio de los rebaños,
En una cueva vivía
Hace un millón de años.

Era un ser ermitaño
Y cada día soñaba y seguía soñando
Que vivía en una cueva
Hace un millón de años.

                                        Laura Amay. 6º primaria.

A viaxe de Mut e Nor.

A VIAXE DE MUT E NOR

Érase unha vez un mamut chamado Mut que era moi forte. As tribus intentaban cazalo, pero Mut corría moito. 

O mamut Mut atopou un día unha mamut femia chamada Nor e fixéronse amigos: xogaron, comeron herba, pasearon… etc. 

Pasou o tempo e atoparonse cunha tribu que os quería cazar para comelos. Tiveron que escapar e atoparon un refuxio que era unha cova. 

Estiveron alí dentro ata que atoparon máis mamuts, e todos xuntos enfrentáronse á tribu.
Mut, Nor e os seus amigos mamuts pelexaron moito ao principio, pero logo fixéronse amigos dos trogloditas e viaxaron xuntos polo mundo adiante.

                     Tania Otero. 3º primaria.

A Prehistoria.

A PREHISTORIA

Había unha vez un gato branco chamado Panzón que era moi xoguetón.

Un día, xogando, apopou unha corda e empezou a tirar dela. Tirando, tiando, na outra punta da corda apareceu unha gata prehistórica.

Panzón levou un susto enorme, pero a gata era mansa e fixéronse amigos. A gata díxolle que se chamaba Quiña e que tiña un mamut máxico de xoguete. Grazas ao mamut máxico retrocederon cen séculos e chegaron á Prehistoria.

Alí atoparon un home pequeño, chamado Mon, que era amigo de Quiña.

Panzón e Quiña quedaron a vivir con Mon na Prehistoria e foron moi felices.
 
 Manuel Conde
3º primaria.

A familia de trogloditas.

A FAMILIA DE TROGLODITAS.  

AUTORA: Patricia Rodríguez Torres
CURSO: 5º Primaria.


Hay moitos anos, existía unha familia de trogloditas. Era a familia máis vaga que existira, excepto as mulleres. Elas o facían todo. A nai, María, facía a comida, a irmá maior limpaba o pó e a máis pequena axudáballes a facer calquer tipo de traballo.

María sempre lle tiña que dicir a Mario o seu marido, que levara aos nenos, Marcos e Noel, a aprender a cazar, para traer comida á cova, cociñala e comela.

Mario, Marcos e Noel, nunca facían nada, a menos que llo pedirán cen veces. Era imposible ver a eses trogloditas traballar sen que llo pedirán. Pero un día María, Lucía e Carla, cansáronse de facelo todo e dixéronlles que ou cambiaban ou xa non cociñarían para eles, non limparían o pó e non farían nada.

Ao día seguinte, Mario estaba cociñando, Marcos limpaba o pó e Noel axudáballes. María, Lucía e Carla non podían crer o que estaban vendo. Ao rematar o día, as mulleres felicitáronos polo esforzó que fixeran. E así, todos os días cada un facía a súa tarefa, e esa familia xa non seguiu sendo a máis vaga que existía.